Soms kan de zorg voor aarde, mens en milieu gewoon even te groot worden. De urgentie enerzijds en de traagheid van ‘het systeem’ anderzijds. Als christen ben ik blij dat er een plek is om mijn eigen kleinheid in verband met God te brengen. Dat helpt om rust te vinden. Tegelijk is er ook die andere laag, laat de kerk zich horen als het gaat om zorg om de aarde en milieu? De kerk die zingt over de schepper en schepping van deze wereld, is dat ook de plek waar we onze zorg voor die schepping kunnen uiten? Welk geluid laten we als kerk horen, welke oproep doen wij?
Er zijn organisaties actief die dit doen, tegelijk, waar is
de stem van de kerk als geheel?
Veel van de stemmen die grote zorg uiten over onze aarde
hebben geen band (meer) met de kerk. Ook voor hen kan die zorg soms overweldigend
zijn. Het Humanistisch verbond biedt daar een plek voor, dat is mooi. Tegelijk,
het doet ook pijn dat we dit als kerken niet kunnen zijn.
Vanochtend in de gemeente gelukkig dan toch een plek voor de
zorg voor onze aarde, voor mens en voor milieu. Waar hoop en zorg genoemd is en
ook genoemd is dat nog steeds mensen de werkelijkheid rond milieu en klimaat
ontduiken.
Geloof brengt mij veel, tegelijk zijn ook veel vragen
onbeantwoord. Het fundament van mijn geloof is stevig genoeg, daar kunnen die
vragen wel op gelegd worden. Niet alle vragen hoeven beantwoord te worden.
